Recensie dimitri verhulst keert terug naar zijn geboortedorp en haalt herinneringen van zijn jeugd op. Melancholie zonder dat het te melig wordt en humor zonder dat het te plat wordt, van groeningen weet het dunne koord prachtig te bezweren. Mijn favoriete belgische schrijver is dimitri verhulst. Elk hoofdstuk is een miniklucht en pas laat realiseer je je dat dit ook een vaderboek is. In dinsdagland 2004 bundelde hij reportages over typisch belgische plekken en volkse eigenheden. In deze recensie lees je wat ik van deze roman vond. Dit soort passages is, al bijt verhulst zelf liever zijn tong af dan het te erkennen, overhuifd door tederheid. Dimitri verhulst schrijft graag over het eigen nest, zij het met enige cynische distantie. Het leven is een kolkende rivier, maar van groeningen toont ons. Neem het tweede, dat gaat over een vrouw waarvan wordt gezegd dat ze een aantal babys heeft verdronken in een vijver bij haar huis.
Ook het audiocommentaar, dat in stijl begint met het geluid van het openen van een blikje bier, is verhelderend. Het is een eenvoudige familie van laag niveau, maar het is wel een hele hechte familie waarin iedereen voor elkaar opkomt. Sommigen spreken van een stijlbreuk, maar het camerawerk ligt in het. Hij wordt dagelijks geconfronteerd met ontzaglijke volumes alcohol, vrouwen versieren en schaamteloos nietsdoen. Met zijn herkenbare, pijnlijk humoristische schrijfstijl heeft hij niet alleen zijn thuisland vlaanderen veroverd, maar ook nederland.
Alles laat vermoeden dat hem hetzelfde lot te wachten staat. Jun 17, 20 gunther strobbe, dertien jaar, woont samen met zijn grootmoeder, zijn vader en zijn drie ooms. A thirtysomething novelist and impending father looks back on his alltooformative years in the hapless, alcoholridden milieu of his youth in 1980s rural flanders, belgium. Het is op deze leeftijd dat gunther een aantal levensbepalende gebeurtenissen te verwerken krijgt. Zelden heb ik mooier horen verwoorden hoe een lezer teleurgesteld kan raken in een bewonderde schrijver en vast wil blijven houden aan het in het geval van vestdijk terechte idee dat het ontzag niet misplaatst is. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Een mindere vestdijk, zei mijn goede vader, is nog altijd een vestdijk.
441 656 863 548 19 721 1198 857 372 1644 971 1286 1016 1508 519 1271 61 912 776 1314 695 1524 325 677 1053 280 660 1 132 626 1123 123 49 371 1290 20 815 1308 281 133 1478